Zondag 20 april 2025

Paaslunch op Eerste Haasdag

Vandaag heb ik samen met mijn ouders een paaslunch gevierd. Aan tafel Franse kaasjes, eieren, aardbeien, broodjes, croissants, een glas sinaasappelsap en saldes. We hadden echt heel erg veel van genoten. 's avonds hadden wij ook weer hetzelfde gegeten alleen werd er ook Matzes geserveerd. 

Voorlopig meld ik me nog niet voor aan. Momenteel ben ik al donateur van Landschap NoordHolland, Natuurmonumenten en het WWF. Dus in principe heeft de Vogelbescherming dan ook geen haast bij. Anders laat ik maar hierbij.

Maar het schijnt dat vrouwen meer om over iets moeten gaan huilen dan mannen. Maar als je bijvoorbeeld gepest, gediscrimineerd en dat mensen je nooit in waarde zullen gaan laten kan ik me ook voorstellen dat je verdrietig en misschien ook wanhopig kan worden. Maar het hangt er ook vanaf hoe de situatie zou kunnen ontstaan. Ook kinderen kunnen gaan huilen maar net op een andere manier dan volwassenen.

Ik tegen Tineke: Daar heb je ook gelijk in. Ik denk dat mensen heimwee zou kunnen hebben naar Indonesië of naar Suriname bijvoorbeeld dat ze ook vast wel kwetsbaar kunnen zijn. En dan ook het verlangen naar het land van herkomst. Af en toe kan het bij mij ook terug komen. Maar dat is al bijna 20 jaar geleden dat ik laatst in Indonesië ben geweest. Maar toen dat gevoel om weer dan heimwee te kunnen hebben en daarnaast ook te horen gekregen dat je door je biologische moeder bent afgestaan dan voel je op dat moment wel extra kwetsbaar.

Maandag 17 maart 2025

Bovenleidingen en stations tekenen (autisme)

Heel vroeger tekende ik vaker spoorlijnen met Nederlandse en Belgische bovenleidingen maar dan met Indonesische stationsnamen erbij zoals bijvoorbeeld Ngadiluwih en Kediri. En dan zou ik een beetje met fantasie kunnen gaan gebruiken. Ik heb namelijk een vorm van autisme en misschien was toen het autistisch denken dan in werkelijkheid eruit zag. Ik kan bijvoorbeeld station Kediri Utara maken maar in werkelijkheid zou dit station Susuhan moeten heten. En zo waren nog meer fantasieën die ik toen destijds had.

Maandag 17 maart 2025

Schoolkostuums

Toen wij in 1994 voor het eerst met mijn gezin naar mijn geboorteland Indonesië gingen, had ik toen ik in de plantentuin in Bogor was een blauw petje op met een batik overhemd aan. De Indonesiërs keken toen vreemd van op. Ze twijfelde of ik anders naar school moest gaan maar anderzijds zagen ze mij toen ook als gids. Ik wist namelijk niet dat het blauwe petje van een school was. Pas nadat het eiland Java hadden doorgetrokken, gingen wij toen op Bali een schoolkostuum kopen. Dat blauwe wat ik toen aan had is van de Middelbare school. Deze foto's samen met mijn moeder bij een rivier was toen in België opgenomen. Ik was denk ik toen jaar of 15 of 16. Ik hoopte toen algauw dat het mooi weer was en warme temperaturen zodat ik ook in Nederland in mijn Indonesische schoolkostuum kon lopen. 

De twee andere foto's zie je ook pubers op de Middelbare school maar we waren toen in het jaar van 2008 in Turkije in Dalyan. En eigenlijk het zelfde verhaal dat dit in een blauwe schoolkostuum voor de Middelbare school is.

Later had ik toen via kennissen een andere schoolkostuum mee gekregen. Deze grijze is van de Universiteit. Ik was toen samen met zomerkamp voor mensen met autisme op vakantie. Ik dacht dat we toen ergens in Noord Brabant zaten.  Je hebt ook een rode schoolkostuum, maar daar paste ik toen helaas al niet meer in dat is dan voor de Basisschool.

Ik heb de twee schoolkostuums nog steeds als jeugdsentiment maar aangezien ik net pas 46 ben geworden pas ik helaas allang niet meer in die schoolkostuums. Ik was vroeger gek op schoolkostuums dat kennen wij in Nederland ook niet. En misschien ben ik de enige die geadopteerd is die toen in Nederland en België een schoolkostuum droeg.

Dienstregeling Aankomst en Vertrek vanaf station Yogyakarta (Voorbeeld)